Dag 4: Tweede bezoek aan Luther

Vanmorgen ging ik weer vroeg op pad naar de Union Correctional Institution in Raiford om Luther voor de tweede keer te bezoeken. Dit keer heb ik een andere weg genomen, geen snelwegen, lekker tussendoor, zodat ik ook nog eens wat anders kan zien dan auto's en veel beton.
Ik leer mijn auto nu steeds beter kennen en ik moet zeggen dat dit wel gaat wennen. Alles gaat hier met de auto dus mijn auto en ik zijn op elkaar toegewezen deze vakantie. Er zijn wel fietspaden, maar ik heb nog geen fietser gezien. En die fietspaden liggen langs de gewone wegen waar je 70 mph mag. Dat is zo'n 110 km/uur. En dan bedoel ik niet zo'n mooi fietspad met een prachtig stuk gras er tussen...Nee, er ligt alleen een witte streep tussen van de belijning en that's it. Mij niet gezien, ik zou daar nooit gaan fietsen, dat is gewoon zelfmoord.
Ik dwaal al weer af.....Ik kom dus via die prachtige andere weg op tijd aan bij de gevangenis, zie ik daar een rij met mensen buiten staan wachten. Wanneer ik kom aangelopen, wordt me meteen gezegd dat ze ons nog niet naar binnen laten. Dus dan moeten we maar even wachten, zit niets anders op. Maar wachten in die hitte, zelfs al op de vroege ochtend, is geen pretje. Ik probeer mijn gezicht een beetje achter mijn haren te verbergen, zodat ik niet verbrand. Schaduw..... daar hebben ze hier volgens mij nog nooit van gehoord. Ik zie het negens namelijk. Na ongeveer een half uur wachten, kletsen en van meerdere mensen hun levensverhaal rijker, mogen we dan eindelijk twee aan twee naar binnen. Phew, wat is het daar lekker koel. Ik ben vrij snel aan de beurt en mag dan weer gaan wachten op al die checks. Ik moet weer met mijn bh schudden, schoenen uit, metaaldetector door, paspoort afgeven en bezoekerspas aan mijn t-shirt vastmaken. Ik mag doorlopen, maar moet nu op de rest wachten die naar Death Row gaan, want dat gaat alleen in groepjes onder toezicht van een bewaker. Na een half uur hebben ze ons nog steeds niet opgehaald. Ik merk dat een aantal vrouwen toch wel geïrriteerd raken daardoor, want dat gaat allemaal van onze bezoektijd af. Uiteindelijk komt er dan toch iemand ons ophalen en gaan we weer die enorm lange kooiconstructie door. Luther komt dit keer vrij snel de zaal binnen en we kletsen er weer vrolijk op los. De meesten van jullie weten wel dat ik van kletsen hou en dat ik dat ook het liefst de hele dag doe, maar deze man kan dat zelfs nog beter. Er is soms geen speld tussen te krijgen. Ik vind het niet erg, want zijn verhalen zijn erg boeiend, soms verdrietig, maar vooral erg grappig. Hij vertelde me echt iets heel moois en ik krijg nog steeds een brok in mijn keel als ik daar weer aan terugdenk. Hij zei:"Ik ben heel erg veranderd door jou en ik kan nu echt pas mezelf zijn en ik kan nu pas van mezelf houden, door jou. Voorheen had ik een masker op en moest ik stoer zijn. Maar ik vind mezelf nu een stuk leuker en ik ben veel meer ontspannen. Ik wil je daar heel erg voor bedanken." Dit zijn toch prachtige woorden. Ik wist voor een moment gewoon even niet wat ik moest zeggen. Dat ik zoveel voor iemand kan betekenen door brieven te schrijven en mezelf te zijn, vind ik fantastisch en daar doe ik het voor.
De tijd vliegt voorbij en voor we het weten, moeten we gedag zeggen. Dat is toch dubbel, ik ga naar buiten de vrije wereld in en hij wordt geboeid naar zijn cel gebracht.
Buiten is het echt heet en het ijsje dat we samen hebben gegeten, kon ik nu wel gebruiken. Maar niets van het eten dat je in de bezoekersruimte koopt, mag je mee naar buiten nemen, dus dat moet op. De gevangenen mogen er ook niets van meenemen naar hun cel.
Ik ben in mijn auto gestapt, heb de airco voluit gedraaid en ben bij de IHop gaan eten. Ik ben aan een tafel gaan zitten en opeens hoor ik achter mij een vrouw vragen of ik ook alleen daar ga eten. Ik vertel haar dat ik inderdaad alleen ben en ze vraagt of ik bij haar kom zitten. Ik bedenk me geen moment en ga gezellig bij haar aan tafel zitten. Ze stelt zich voor als Jane en vraagt of ik al weet wat ik wil eten. Zij neemt een wafel met worstjes en ik neem de New York cheesecake pannenkoeken. Allerlei vragen worden er over en weer gesteld. Er schuilt een heel triest verhaal achter deze vrouw. Na een poosje gekletst te hebben, vertelt ze mij dat ze nog maar 6 maanden te leven heeft. Ze heeft fase 4 kanker in haar longen met uitzaaiingen naar de nieren. Ze moet het haar eigen dochter zelfs nog vertellen en ze vraagt mij hoe ze dat aan moet pakken. Ik heb werkelijk geen idee, maar zeg haar dat het misschien helpt om het eerst op papier te zetten. Dat vindt ze een geweldige tip. Na het eten, help ik haar naar haar auto toe, want ze loopt met een stok, heeft haar handtas in de andere hand, heeft een Pepsi to go gekocht en ook nog een box met de restanten mee voor thuis. Bij de auto geeft ze me haar telefoonnummer voor het geval ik nog eens een keer met haar wil eten. Wat een lieve vrouw!