Dag 3: Bezoek aan Luther

Vandaag was toch wel een zeer bijzondere dag. Ik mocht de man bezoeken met wie ik nu alweer een paar jaar schrijf: Luther. Hij is 43 jaar en zit al 18 jaar vast op Death Row. Maar laat ik bij het begin beginnen.... Spullen liggen klaar om mee te nemen vanochtend, want je mag bijna niets mee naar binnen nemen in zo'n gevangenis. Het enige dat mee naar binnen mag, zijn mijn paspoort, autosleutel en wat geld. En dat alles in een doorzichtig zakje/tasje. Ik heb een transparant toilettasje dus dat volstaat. Oh ja en je mag niet meer dan 50 dollar meenemen. Dus spullen gepakt, navigatie ingesteld en daar ga ik dan, toch wel een beetje zenuwachtig voor alles wat me te wachten staat. Door de zenuwen lees ik geen miles op de gps maar meters, dus je raadt het al, ik rij al bijna meteen verkeerd. Even keren en weer verder op de juiste weg. Na ongeveer 3 kwartier kom ik aan op de bestemming. Eerst zie ik alleen maar bomen en weilanden en dan ineens uit het niets zie ik de gevangenis. Ik rij de parkeerplaats op en vraag me af waar ik heen moet. Ik loop richting een gebouw waarvan ik denk dat het de ingang is. Daar loopt ook een andere vrouw met een doorzichtig tasje dus ik denk die moet ik maar gewoon gaan volgen. Eenmaal binnen zie ik een vrouw achter heel dik glas zitten en aan beide kanten grote, metalen deuren met tralies. De vrouw die ik gevolgd heb, drukt haar paspoort tegen het raam, vervolgens krijgt ze een papiertje mee en gaat voor de rechter deur wachten. Ik doe haar maar gewoon na, want nu ben ik aan de beurt. Ik druk mijn paspoort tegen het raam en ze zoekt iets in de computer. Het duurt even.... waarschijnlijk is een Nederlandse naam moeilijk te vinden. Vervolgens schreeuwt ze iets, maar het glas is zo dik dat ik haar niet eens kan verstaan. Na wat handgebaren begrijp ik dat ik achter tegen de muur moet gaan staan, want ze moet een foto maken van mij. Een bezoekers mug shot lijkt het wel :)
Uiteindelijk kring ik ook een papiertje en een geel kaartje. Op het papier zie ik mijn foto en daarboven die van Luther. Op het gele kaartje staat mijn bezoekers pin nummer. Geen idee wat ik er mee moet, maar daar ga ik vast wel achter komen. Ik mag nu ook bij de rechter deur wachten tot ze die openmaken voor me. Samen met een vrouwtje achter mij ga ik naar binnen. Geen idee waar ik naartoe moet, want de vrouw die ik de hele tijd heb gevolgd en nageaapt, is nergens meer te bekennen. Het vrouwtje achter mij zag waarschijnlijk dat ik daar stond als een verloren schaap dus zij zegt mij dat ik naar de kamer rechts moet. Hey, daar staat ook die andere vrouw weer. Ik vertel ze dat het mijn eerste bezoek is en dat ik geen idee heb waar ik heen moet of wat ik moet doen. De vrouw voor mij vraagt of ik ook naar Death Row ga. Ja zeg ik, waarop zij zegt: Blijf dan maar bij mij en volg mij. Ze weet niet dat ik dat al de hele tijd deed, maar natuurlijk super lief van haar. In deze kamer wordt genoteerd wat je allemaal bij je hebt. Dus doorzichtig tasje, geld, autosleutel, bril, sieraden, riem, medicijnen en paraplu 's. Dat laatste vind ik raar, maar er staan er een paar te wachten met een paraplu in hun handen en al snel kom ik erachter waar dat voor is. Dat vertel ik zo. Nadat alles staat genoteerd, moet ik meekomen naar een kamertje. Daar word ik gefouilleerd en moet ik met mijn bh schudden. Beetje lastig, want die dingen zitten vrij strak :) Maar alles is goed en ik mag door. Dan kon ik weer bij een deur met tralies en wacht tot deze open wordt gedaan voor mij. Ik kom in een ruimte waar ik mijn spullen in een bakje moet doen wat door de scan gaat en zelf moet ik door een metaaldetector lopen. Dat verdomde ding gaat nog af ook, op borsthoogte. Zegt die bewaker dat het waarschijnlijk mijn bh is, dus ik moet terug om alsnog een tweede check uit te laten voeren. Oké dan....Moet ik weer met mijn bh schudden en ik zeg tegen die bewaakster dat het waarschijnlijk de sluiting van mijn bh is. Je raadt het al, die moet uit zodat zij een uitgebreid onderzoek kan doen. Natuurlijk is alles goed dus bh mag weer aan en ik moet een papiertje tekenen dat ze mij mijn bh hebben laten uittrekken en dat ik daar mee akkoord ben gegaan. Ik krijg een aantekening op mijn papiertje met foto's dat alles goed is en ik kan weer door. Mijn paspoort moet ik afgeven in ruil voor een bezoekerspas en deze moet ik duidelijk zichtbaar dragen. Er staat een groep op mij te wachten, want je wordt in een groepje naar Death Row gebracht. Nu weet ik dus waar die paraplu's voor nodig zijn, want we moeten een lange kooi doorlopen van zo'n 500 meter aan lengte denk ik. Ja, als het dan regent, wordt je wel nat. De paraplu's blijven buiten de bezoekersruimte en dan mogen we naar binnen. Ik lever mijn formulier met foto's in en krijg een tafel toegewezen. Nummer 10. Het is zo'n metalen tafel met vier stoeltjes er aan vast. Ik kan je vertellen dat die dingen echt niet lekker zitten. In de ruimte zie ik toegang naar de toiletten, altijd handig, ik zie machines met drinken en snacks, een winkeltje en een paar magnetrons. Ik ga eerst maar even naar het toilet. Ik zie iedereen dat doen, dus doe ik dat ook maar :) Opeens gaat er een deur open en wandelt een gevangene naar binnen. Geen Luther. Hij meldt zich bij de bewaker en gaat naar zijn bezoek. Na 5 keer de deur open te zien gaan en geen Luther te zien, komt hij na de zesde keer naar binnen. Ik zie hem zoeken, hij glimlacht even snel en gaat zich melden. Vervolgens komt hij naar onze tafel. We zitten lekker te kletsen en het gaat eigenlijk allemaal vanzelf. Tussen 10 en 11 uur worden er foto's gemaakt dus wij gaan bij het winkeltje twee foto's "kopen". Twee dollar per stuk kosten ze. Eén voor mij en één voor hem. Ook kopen we wat koffie (oploskoffie), salade met dressing, voor ieder een broodje en wat sap. De broodjes kunnen we opwarmen in de magnetron en zelfs het water voor de koffie moet opgewarmd worden in de magnetron. Na een poosje kom ik er achter dat er een Nederlandse man achter mij zit. Hij is ook op bezoek, dus we kletsen wat over ons verblijf in Amerika. Heel apart om dan weer van het Engels naar het Nederlands over te moeten schakelen. Naderhand vertel ik Luther waar we over gepraat hebben. De tijd vliegt en voordat we het weten is het 15:00 uur. Die zes uur zijn omgevlogen. We nemen afscheid en ik moest van Luther beloven dat ik jullie allemaal de groetjes zou doen, dus bij deze....
Wat een indrukwekkende, bijzondere dag. Ik heb er van genoten en morgen mag ik weer :)