Dag 8: Tweede bezoek aan Demond

Wat een dag vol tegenstrijdige emoties. Ik vind het dan ook heel moeilijk om deze dag te beschrijven en jullie mee te nemen in mijn emoties. De één zal ze wel begrijpen en de ander helemaal niet. En dat is prima, dat hoeft ook niet.
Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik aan de afgelopen 24 uur denk.
Gisteravond heb ik afscheid genomen van de mensen van het Hospitality House in Huntsville, waar ik twee nachten gratis mocht overnachten. Wat een geweldige mensen en ze hebben me heel erg goed opgevangen. Vanochtend heb ik een briefje achtergelaten en twee doosjes Wilhelmina pepermunt. Gewoon even een kleinigheidje uit Nederland. Ik mocht tenslotte gisteren een stuk proeven van hun donut :)
Toen op weg voor mijn tweede en tevens laatste bezoek aan Demond. Bij het tankstation kom ik de bewaakster van de bezoekersruimte tegen, ze herkent me, zegt vrolijk goede dag en tot zo!
Na alle checks, zit ik te wachten tot ze Demond komen brengen. Altijd met 3 man sterk, het zal wel nodig zijn, maar in mijn ogen lijkt het af en toe net een poppenkast. Demond komt heel vrolijk pratend met de bewakers aanlopen. Zijn "kooi" wordt dicht gedaan en zijn handboeien losgemaakt. Hij vertelt me dat ze over football aan het kletsen waren. Ook zegt hij me dat hij helemaal niet heeft kunnen slapen en alleen maar aan ons bezoek heeft gedacht. Hij gaf toe dat hij ontzettend zenuwachtig was, maar het geweldig heeft gevonden. We kijken op de klok, zodat we er zeker van zijn dat ze ons de volle 4 uur geven.
De rijd vliegt voorbij, nadat we het hebben gehad over mijn lieve en gekke collega's die me selfies sturen, over mijn familie en Michel, over Nederland, over wat ik allemaal nog ga doen, over zijn blog die ik voor hem ga bijhouden, over echt van alles en nog wat. En jullie krijgen allemaal de groetjes van hem en hij vindt het fijn dat iedereen zo meeleeft.
Maar dan.... we hebben nog een kwartier en beginnen aan "het afscheid". Hij ziet iets aan me en vraagt wat er is en waarom ik rode ogen krijg. Ja dat moet hij nou juist niet doen en de tranen komen. Ik zeg tegen hem dat ik niet wil huilen. Laat maar gaan zegt hij en vertelt ondertussen allemaal lieve, leuke en positieve dingen. Over mij, over onze bezoeken, onze vriendschap en de toekomst. Hij zegt dat als ik dadelijk nog meer moet huilen, ik dat wel moet doen voordat ik ga rijden. Ik moet hem beloven dat ik niet met tranen in mijn ogen de weg op ga. Ik beloof hem dat plechtig.
Ik vind het zo dubbel... Ik heb genoten van deze twee dagen, maar vind het ook verschrikkelijk om hem zo achter te laten, niet wetend wanneer ik hem weer zal zien. Ik ben ook heel blij dat ik dit heb kunnen doen en dat ik hem heb kunnen spreken en zien lachen. We hebben een hechte vriendschap opgebouwd via brieven en die wordt hierdoor alleen nog maar versterkt. Ik vind het heel knap hoe sterk hij zich houdt. Hij moet weer terug naar zijn cel waar hij 22 uur per dag zit en ik loop daar gewoon de poort weer uit de wijde wereld in. Hij zou degene moeten zijn die daar zit te huilen, maar in plaats daarvan probeert hij mij te troosten.
Na de vier uur, komt de bewaakster mij vertellen dat het echt tijd is. We leggen allebei onze hand tegen het glas en zeggen gedag. We blijven zwaaien tot ik hem niet meer kan zien.
Ik loop met tranen in mijn ogen naar buiten en laat het zoals beloofd maar gewoon gaan. Eenmaal in de auto raap ik mezelf weer bij elkaar en ga op weg naar de McDonalds. Ik moet wat eten voordat ik aan mijn 1200 km lange terugreis ga beginnen.
Na 400 km, 5 uur non stop in de auto en een lange file voor de brug van Baton Rouge, ben ik veilig op plaats van bestemming aangekomen. Ik bel nog even met Michel via Whatsapp en ik ben heel blij hem te horen en te zien. Ik laat hem even een stukje van het hotel zien en we kletsen nog wat. Ik loop 7 uur achter, dus ik zeg tegen Michel dat hij nu echt maar naar bed moet gaan en dat ik dan wat ga eten.
Ik ga op tijd slapen, dat heb ik wel nodig na deze dag vol emoties en een lange reis. Dan kan ik morgen vol goede moed aan de resterende 800 km beginnen.
Welterusten!