Dag 10: Derde bezoek aan Luther

Vanochtend was ik al weer vroeg op pad om weer een dag door te brengen met Luther. We hebben al bijna een ritueel. Wanneer hij binnenkomt, kletsen we even over de laatste nieuwtjes en dan gaan we bij het winkeltje wat te drinken en eten halen. We maken koffie en delen een salade en doen daar veel dressing overheen. Dat is iedere keer het begin van ons bezoek.
Op een gegeven moment hadden we het over tv programma's en de reclame tussendoor. Luther zei dat hij reclame echt vreselijk vindt en dat hij dan gaat zappen. Ik vind reclame ook verschrikkelijk, maar dat zappen inderdaad het enige is dat we kunnen doen. Hij zei dat hij het zo erg vindt om reclame te kijken, omdat hij nooit de mogelijkheid zal hebben om iets te kopen van wat ze laten zien. Dat raakte me heel erg. Ik heb daar nooit bij stil gestaan. Ik vind reclame gewoon irritant, maar hij kijkt er heel anders naar en dat heeft me wel de ogen geopend.
Na 6 uurtjes is het al weer voorbij en moeten we gedag zeggen. De bewaker maakt nog een paar grapjes, maar ik begrijp ze niet en misschien zijn het echte gevangenisgrappen. Ik zie geen van de gevangenen lachen, dus ligt het waarschijnlijk niet aan mij dat ik het niet grappig vind.
Op onze weg terug naar de uitgang, praat ik met een Nederlandse man. Hij geeft mij allerlei tips voor het bezoeken van St. Augustine, waar te parkeren en dat ik niet met de hop on hop off bus hoef te gaan omdat alles te lopen is. Welke straatjes echt de moeite waard zijn om te bezoeken etc. Zo kom je nog eens aan goede tips en wat is de wereld toch klein. Hij heeft het adres van zijn vriend van dezelfde organisatie gekregen als waar ik de adressen vandaan heb. En dan nog zoiets...Blijkbaar hebben we elkaar al een keer eerder gezien, want we zijn vorig jaar naar dezelfde meeting van die organisatie geweest. Maar ik herken hem niet en normaal ben ik toch wel goed in het onthouden van gezichten. We gaan in ieder geval contact houden.
Ook praat ik nog even met een vrouw uit Nieuw Zeeland en we praten even over onze bezoeken. Zij heeft mij vorige week bij mijn eerste bezoek een beetje onder haar hoede genomen en dat vond ik erg fijn.
Het lijkt wel een beetje een familie, want iedereen kent elkaar, omdat ze elkaar bijna iedere week zien. En wat zo ontzettend lief is, is dat ze mij meteen overal bij betrekken.
Ook in de bezoekersruimte samen met de gevangenen. Het is allemaal heel relaxt, iedereen praat en lacht met elkaar en er worden veel grappen gemaakt. Op zulke momenten voelt het niet alsof je in een gevangenis zit met alleen maar gevangenen die allemaal de doodstraf hebben.
Pfff, wat is het heet buiten. In de auto zet ik snel de airco op de hoogste stand en stel mijn gps weer in. Na 50 minuten ben ik weer "thuis". Ik noem het thuis, omdat deze mensen hun best doen om me thuis te laten voelen en zo voelt het ook wel een beetje. Ik ga naar mijn kamer en app Michel dat ik er weer ben. Ik hou hem op de hoogte van wanneer ik weer terug ben, zodat hij weet dat ik veilig ben. Zelfs Luther vroeg mij vandaag om hem een mail te sturen wanneer ik weer veilig "thuis" ben, anders zou hij zich alleen maar zorgen maken. Natuurlijk wil ik dat doen, geen probleem.
Ik relax even op mijn kamer en ineens krijg ik een sms van Carmen, de vrouw des huizes, of ik al heb gegeten en zo niet of ik kom aanschuiven. Nou, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Want zeg nou zelf.... Ik wilde lasagne warm maken, maar je krijgt ineens de kans om een gerecht uit Puerto Rico te eten. Die keuze is snel gemaakt en ik kom heel graag aanschuiven. Het was echt heel erg lekker en tijdens het eten hebben we gezellig gekletst. Dat kletsen gaat gepaard met hard lachen en soms van die temperamentvolle kreten. Ik vind het geweldig :)
Ik had geen betere Airbnb kunnen wensen.